Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 29 maart 2014 in AC/AD.
Heb ik een tribunekaart weet ik nog niet zeker of ik de rood-blauwe stammenstrijd vanmiddag kan bezoeken. Balen. Gisteren is, hopelijk met succes, operatief een niersteen uit mijn lichaam verwijderd. Zonder complicaties zou ik volgens de arts vanochtend naar huis mogen. Reden om tegen mijn vrouw te zeggen: ‘kan ik ‘s middags mooi naar de derby’. ‘Ben je wel goed bij je hoofd’, luidde het voorspelbare antwoord.
Na mijn afscheid bij Spakenburg zag ik geen enkele derby en daarom had ik mij er zo op verheugd. Tien keer maakte ik als trainer ‘El Clasico’ mee. Negen keer als assistent en één keer, op zaterdag 26 april 2008, als hoofdtrainer. Laatstgenoemde derby koester ik als een onuitwisbare herinnering. De 7-1 overwinning van de blauwen was en is een historische uitslag waarvan ik niet verwacht dat deze vandaag uit de boeken wordt geschoten.
Voorafgaand aan iedere derby togen we met de selectie, de staf en het bestuur te voet naar restaurant De Mandemaaker. Daar stond ons een copieuze sportmaaltijd te wachten die in gepaste spanning werd genuttigd. Sommige spelers zag je met lange tanden wat naar binnen werken, de spanning van de derby beïnvloedde hun eetlust duidelijk negatief. Anderen ‘vraten’ er lustig op los, schijnbaar onaangedaan door wat er die middag van hen werd verwacht. Ook onder trainer Dick de Boer togen we naar De Mandemaaker. Groentesoep, broodjes, fruit, koffie, melk, het ontbrak aan niets. Plots tuimelden de ogen van gezondheidsfreak De Boer echter bijkans uit hun Volendamse kassen.
Op een grote schaal werden geurig walmende kroketten binnengebracht, het sein voor Ruben Wilson, Jos Bouw, Richard Rademaker en Tijs Houwing om als hongerige wolven aan te vallen. ‘Harry, ze eten kroketten, twee uur voor de wedstrijd…….’ stamelde een totaal verbouwereerde Dick de Boer. ‘Wat doen we daar aan?’. ‘Niks’, antwoordde Melrik Beukers, ‘dat doen die gasten al jaren en bovendien, het zijn niet zomaar kroketten maar echte Kwekkebooms…..’. Tegen zoveel spontane derby-logica bleek Dick niet opgewassen. Vol afgrijzen, ongeloof en zichtbaar misnoegen nam de trainer een hap van een droog sneetje brood.
