Nieuws

De man van Sien heeft het allemaal goed gezien…….

Hij was een bekende Spartaan ten tijde van het clubblad de Sparta Schakels dat ooit,decennia geleden, onder de bezielende leiding van Renger Ebbenhorst het licht zag met als subtitel het alom bekende ‘Een gezonde geest in een gezond lichaam…..’

Tegenwoordig ontberen we een clubblad. Wel begrijpelijk, we hebben immers de website en andere social media, maar ik kan me voorstellen dat er Spartanen zijn die weemoedig terugdenken aan de tijden dat maandelijks werd uitgekeken naar de verschijning van de Sparta Schakels, bestuursmededelingen, Mosje & Nak en…….De man van Sien.

De man van Sien doneerde jarenlang zijn pennenvruchten aan de Sparta Schakels. Een wat sikkeneurige man die veel bij Sparta Nijkerk op het complex vertoefde en die zaken aan de kaak stelde die hij om hem heen zag gebeuren. Een man met een Spartahart, want hij schreef nooit iets uit puur sacherijn maar altijd uit clubliefde in de hoop op betere tijden, beter gedrag en meer respect. Hij was in de jaren tachtig al op leeftijd. Nu rijdt hij rond in een scootmobiel, bevindt zich in de leeftijdscategorie der hele sterken, maar aan zijn ogen, oren en signaleringsvermogen mankeert nog helemaal niets. ‘

‘Ik ben hier vaak en zie met tevredenheid en trots hoe onze club voortschrijdt in de vaart der volkeren. Prachtige accommodatie, veel vrijwilligers die altijd doende zijn de boel nog meer te perfectioneren en te onderhouden, veel jeugdvoetballers en het eerste elftal op het hoogste niveau van Nederland. Als ik terugdenk aan hoe wij ruim tachtig jaar geleden met deze club begonnen dan kan ik er met mijn oude hoofd niet bij wat een vooruitgang er in die jaren is geboekt. Dan kan ik echt soms wel eens een traantje wegpinken. Wij hadden geen warm stromend water of douches. Een bak met koud water, samen wassen aan de pomp, daar mochten wij het mee doen. Het voetbalveld was geen biljartlaken. Voor de wedstrijden moesten we het gras als spelers eerst zelf maaien en met een bak vol kalk de lijnen aanbrengen. Geen electronisch scorebord, dug-outs of een leger fysiotherapeuten, assistentrainers en teammanagers om ons te begeleiden, een zware bal met een veter erin, voetbalschoenen met stalen neuzen en door moeder of oma gebreide sokken aan onze voeten. Ik denk er vaak aan terug. Het was niet altijd even leuk, zeker niet tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar we waren tevreden met wat we hadden. En daar heb je nou net wat mij dwarszit. Ik moet het maar eens vertellen. Alles is tegenwoordig pico bello voor elkaar maar als ik zie hoe er door de jeugd, maar ook door senioren, met spullen van de vereniging wordt omgegaan, respectloos.

Urenlang onder een douche staan, alsof water gratis is. Schoenen uitkloppen tegen de muren, doen ze dat thuis ook? Etenswaren en verpakkingen achteloos van zich afgooien, ondanks dat er overal vuilnisbakken en containers staan. Roken op het kunstgrasveld. Als ik hoor wat er uitgekraamd wordt aan enge ziekten en door merg en been gaande vloeken, dan doet mij dat pijn tot in mijn oude botten. Er is zo weinig discipline en respect. Waarden en normen, wordt daar bij onze club ook wel eens op getraind of op gewezen? De wereld staat op het punt in brand te vliegen, hoe zit het met het gedrag en de verdraagzaamheid bij de leden van onze vereniging? Vroeger hadden we geen allochtonen bij de club, tegenwoordig is ook onze vereniging een mengelmoes van kleuren en culturen. Gaat dat allemaal goed samen? Realiseert iedereen zich wel hoe goed we het hier hebben en hoe zuinig we er op moeten zijn om dat grote goed dat vrijheid heet te bewaken en te bewaren? Ach, ik ben een oude man, een grijsaard, mijn mening telt niet. De jeugd ziet me niet eens zitten in mijn scootmobiel, weet niet wie ik ben. Een oude man. Maar ik zie alles nog heel scherp en goed. Ik zie hoe trainers en leiders de jeugd hun gang laten gaan en hen bijna zelden corrigeren. Hoe volwassen mensen worden overvleugeld door snotneusjes. Dat vind ik niet normaal. Doe er wat aan en wacht niet tot het te laat is. Discipline, orde en tucht, daar is een chronisch gebrek aan. We hebben veel moois te verliezen.’

Hij start zijn scootmobiel en zet het ‘scheurijzer’ in beweging. Hij kan net over het hekwerk van het hoofdveld kijken. De man van Sien. Trots op zijn club maar ook bezorgd. De laatste der Mohikanen? Een ouwe zeurpiet? Seniele man die niet meer met twee benen in de tegenwoordige tijd van heden anno nu 2014 staat? Dacht het toch niet. De man van Sien is nog even strijdbaar en begaan met de club als in de jaren tachtig toen hij regelmatig van zich liet horen. Hij kijkt nog wekelijks de wedstrijden op zaterdag en als het weer het toelaat zien we hem bij trainingen. Zijn mening dient gewaardeerd te worden want hij heeft helaas gelijk. Als we niet uitkijken glijden we langzaam maar zeker af. We hebben alles wat ons Spartaanse voetbalhart begeert maar zien het niet meer, waarderen onze weelde niet meer. Als deze oude man ons daar nog maar weer eens attent op moet maken dan is duidelijk dat hij nog met beide benen in de realiteit van alledag verkeert. Spartanen, luistert naar de man van Sien en neem zijn hartekreet of wellicht zelfs noodkreet ter harte!!!
http://www.animatieplaatjes.nl/bejaarden.html