Nieuws

Column ‘Randverschijnsel’ in de Stad Nijkerk van 5 november 2014

Dat kinderen moeten kunnen spelen, ravotten en voetballen is iets dat niemand zal ontkennen. De ruimte om dat, zoals vroeger, op open ruimten in de stad te doen, is er niet of nauwelijks meer. Aanleg van parkeerterreinen, de ontwikkeling van inbreidingsplannen en de situering van drukke wegen zijn enkele oorzaken die er voor zorgen dat alle mogelijk beschikbare ruimte voor andere doeleinden wordt aangewend, niet in de minste plaats omdat de gemeente aan iedere vrije meter geld moet verdienen.

Gemeenten leggen daarom sinds jaar en dag trapveldjes en speelterreinen aan. Geprefabriceerde en wat ruimte betreft vaak minimale terreintjes die niet zelden als sluitstuk van de begroting dienen. ‘Oh ja, nu hebben we weliswaar een nieuwe wijk aangelegd, daar komen veel jonge kinderen te wonen, maar waar moeten we nu de speelterreinen en trapveldjes maken?’ Niet aan gedacht. Stadsontwikkelaars, stedenbouwers, architecten, ruimtelijke planners, meestal duurbetaalde en ‘hooggeleerde’ externen die hun ideeën op onze Niekarkse ruimte mogen botvieren en daarbij vaak niet gehinderd worden door een al te hoog ‘nuchter nadenkgehalte’.

Althans, als we zien wat vaak het resultaat is van plannenmakerij, dan worden we daar niet vrolijk van. Van het instandhouden van zichtlijnen hebben ze in ieder geval nog nooit gehoord. Kennelijk een onderdeel dat in de studie niet aan de orde is gekomen. Iedereen die een beetje na kan denken zou dat bij plannenmakerij als eerste aan de orde stellen, maar niet de dames en heren die er voor geleerd hebben. De voorbeelden liggen in Niekark voor het oprapen. Alleen al de punten in de stad waar de zichtlijnen op de Mooiste Toren van Nederland zijn verkwanseld. Niet aan gedacht waarschijnlijk.

Maar laat ik het weer over de speeltuinen en vooral de trapveldjes hebben. De jeugd klaagt steen en been over de trapveldjes in de wijken. Of ze zijn er niet, of ze worden niet goed onderhouden, of er staan geen doeltjes, kortom, het is slecht gesteld met de voetbalveldjes in een stad waar voetbal toch een niet onbelangrijke sport en vorm van bewegen en sociaal bezig zijn vertegenwoordigt.

Dat is gelijk de inleiding tot het probleem. Want wat gebeurt er? De jeugd van Niekark, maar ook hele groepen volwassen allochtonen (niet eens altijd afkomstig uit Niekark), gaat massaal naar de voetbalvelden van de verenigingen. Bij voorkeur op zondagen. De voetbalverenigingen (niet alleen die in Niekark trouwens) zijn dat goed zat. Doordeweeks wordt er getraind en gevoetbald. Als er veel regen valt keurt de consul de voetbalvelden op zaterdag af. Niemand van de leden mag er dan op.

Maar wat gebeurt er vervolgens? Op zondag zijn die zelfde voetbalvelden een vrijstaat voor tientallen voetballende niet-leden. Er wordt gebruik gemaakt van de materialen van de clubs, de velden worden vernield, doelmonden worden platgetrapt, hekwerken worden geruïneerd, allerhande verpakkingsmateriaal wordt achtergelaten en op de dure kunstgrasvelden wordt gerookt, ja, zelfs een Turks/Marokkaanse BBQ werd al eens gesignaleerd.

Dure voorzieningen worden met name op zondag, de dag des Heeren, waarop enkele clubs principieel niet voetballen, vernield. De mentaliteit van ‘dat maken wij wel uit’, ‘wij hoeven niet te betalen’ en ‘wij weten jou wel te wonen’ viert hoogtij. De vele vrijwilligers van de clubs mogen de rotzooi opruimen en de clubs kunnen voor de schade aan doelnetten, verplaatsbare doelen en dergelijke opdraaien. Clubmensen worden bedreigd als zij groepen wild-voetballers van het terrein sturen. De politie heeft altijd wel een reden om niet op te treden en buitengewone opsporingsambtenaren werken niet op zondag.

Kunstgrasvelden zijn er voor de verenigingsleden. Niet voor wild-voetballers die een spoor van vernietiging achterlaten. In plaats van het te tackelen wordt weggekeken van dit handhavingsprobleem. Het wordt tijd dat gemeente, SRO, politie en clubs heel snel om tafel gaan om dit probleem nu eens serieus aan te pakken. Wat zou er gebeuren als iedere zondag op het grasveld aan het Van Reenenpark tientallen wild-voetballers, Hollanders, Turken, Marokkanen, een ‘interland’ komen spelen?

Cactus