Ik koester een diep respect voor columnisten. Ga er maar aan staan: soms zelfs dagelijks een stuk fabriceren wat mensen aan het denken zet, informatief is, vaak een kritische noot bevat en (als het aan mij ligt) ook nog eens een beetje grappig is. Alhoewel ik lang niet altijd op dezelfde golflengte zit ben ik een liefhebber van Dijkshoorn en van ’t Hek. Hugo Borst kan mij gestolen worden en bij Eus is het wat mij betreft alles of niks. Ik lees echter vrijwel alle columns die me onder ogen komen al is het maar om een beetje inspiratie op te doen. Maar nu zat ik dan toch achter m’n toetsenbord en had ik totaal geen inspiratie. Meestal word ik getriggerd door iets wat me in de dagbladen opvalt maar alle aardse narigheid helpt me nu ook niet bepaald om een luchtig verhaal aan het papier toe te vertrouwen. En als het al geen rampspoed is wat ik lees moet ik me weer opwinden over allerlei onzinnigheden die ik steeds weer terug vind in de kranten. Er vallen tienduizenden doden in een aardbevingsgebied maar er is een groepering die het nu toch echt even minstens zo belangrijk vindt dat de boeken van Roald Dahl min of meer herschreven moeten worden omdat er ergens sprake is van ‘dikke kinderen’….Er is sprake van duizenden oorlogsslachtoffers in Oekraïne maar er bestaat een stroming die vindt dat wij ons beter druk kunnen maken over de boeken van Pietje Bel omdat die van zijn vader zo af en toe nog eens een oud- Hollandse trap onder zijn kont kreeg. Onze bejaarden worden opgehokt maar ons kabinet geeft prioriteit aan huizen van bewaring die moeten worden aangepast omdat gevangenen steeds ouder worden en daarom dus bredere deuren en rolstoeltoegankelijke cellen en liften nodig hebben en bovendien moet in de cel ook digitale scholing worden aangeboden aan oudere delinquenten. Ik verzin het niet en ik kan het dus steeds moeilijker opbrengen iets uit de dagelijkse gang van zaken te filteren waar ik nu eens een lollig stuk over ga schrijven.

Maar gelukkig, onlangs kreeg ik de wijze raad om op een zaterdag eens een plekje in onze supporters-bus te reserveren. Over inspiratie gesproken! Tip: als je een beetje slecht in je vel zit, iedereen tegen je lijkt te zijn en je toe bent aan een verzetje: neem de supporters-bus. Gedurende de heen- en terugreis naar en van een uitwedstrijd van ons eerste team kom je terecht in iets wat het midden houdt tussen een aflevering van Jiskefet, Toren C en Sluipschutters. Zodra je aan het einde van een zaterdagmiddag weer uitstapt op de Nachtegaalsteeg voel je je geestelijk als herboren.

Een paar uur vóór aanvang van zo’n competitiewedstrijd rijdt de GEBO-bus met vaste chauffeur voor. Als ‘ie geluk heeft kan hij z’n bus parkeren op een speciaal daartoe aangelegde parkeerplaats maar daar staan meestal felgekleurde, rood-witte paaltjes en de sleutel om die dingen weg te halen is vaak onvindbaar. Enkele tientallen supporters vinden daar op dat moment direct ook behoorlijk wat van en ik heb geprobeerd hun kritische opmerkingen door de censuur te krijgen om je mee te laten genieten maar ik moet je helaas teleurstellen. Zelfs Powned zou het niet uitzenden.

Als je de voor-ingang van de bus neemt passeer je al snel clubwatcher Gerard Kok met zijn lieftallige vrouw Lia. Hij zit klaar om zijn pen in één van de twee potjes te dopen die voor hem staan: één met balsem (voor zijn verslag van een overwinning) en één met azijn (voor een nederlaag). Bij het binnen wandelen zit de stemming er meteen in en als je pech hebt probeert Henk Nijman de feestvreugde direct wat te verhogen door, ín de bus, alvast een slinger te geven aan zijn befaamde luchtalarm. Dat houdt onmiddellijk in: óf tinnitus, óf PTSS (Post Traumatische Sirene Stoornis). Maar… je bént binnen dus geef je je over aan wat er komen gaat. De passagiers hebben met elkaar afgesproken dat er niet eerder een blikje bier wordt opengetrokken dan zodra de chauffeur zijn bus de snelweg op draait. Als die dus óp het viaduct boven de A28 besluit níét de snelweg op te gaan maar een file-vermijdende route door de polder te kiezen wordt ‘ie bijna, al rijdend, de bus uit gesodemieterd. Gelukkig werd er deze middag niets ‘gesodemieterd’ maar werden de plannen gewoon bijgesteld. Vandaag dus ook bier op de provinciale weg. En hoe! Voordat we Zeewolde voorbij waren was er al bijna net zoveel bier geconsumeerd als dat er in Maastricht, Den Bosch en Eindhoven gezamenlijk in een heel carnavalsweekend wordt opgedronken.

Die middag werd er ook nog uitgebreid stil gestaan bij het feit dat de Busregelaar al 12 ½ jaar (of zoiets) ‘busregelde’ en als blijk van waardering ontving hij uit handen van de vaste passagiers een fraai jasje met daarop de tekst….wat denkt u? Een heel lelijk, goedkoop, flodderig jasje voor 12 ½ jaar trouwe dienst. Het geheel maakte, laten we zeggen, een ietwat treurige indruk. Eigenlijk leek het er op dat er simpelweg niet goed was nagedacht over het cadeau maar dat bleek een misvatting. Men was wel degelijk alert geweest want er was voorkomen dat Wim Mostert het jasje had geregeld. Dan had er maar zo Buzreechelaar op kunnen staan (ik trek die conclusie omdat ik ‘m ook op Facebook volg…). De vaste bijdrage voor de busreis wordt, als ik het me goed herinner, opgehaald door iemand van de supportersvereniging en die is, laten we zeggen, vriendelijk doch zakelijk. Zo wordt aan Teun Motshagen gevraagd of ‘ie vast voor het hele seizoen vooruit wil betalen, “je weet ’t op jouw leeftijd immers maar nooit, Teun…..”.

Op de heenreis is er nog sprake van een zekere spanning in de bus, op de terugweg is een debat in het Britse Lagerhuis kinderspel bij de kakofonie die tussen tientallen voetbalspecialisten en – analytici ontstaat. En eerlijk gezegd gaat het helemaal niet veel over voetbal. Meer over de wachttijden aan de bar in de rust van de wedstrijd, “die spuuglelijke meid die niet kon tappen”, de hoogte van de entree (bij winst was het wel een marktconform bedrag, bij verlies “moeten ze niet denken dat we de volgende keer zoveel geld betalen voor dit zooitje ongeregeld”). Allemaal vrij genuanceerd door de bus heen geblérd overigens. Ik moet trouwens bekennen dat ik datgene wat bij verlies gebeurt niet live heb meegemaakt want we wonnen die middag namelijk vrij gemakkelijk en dat zorgde weer dat waar ik hoopte dat ik op de terugweg even op adem kon komen van het bierfestijn op de heenweg, ik opnieuw een overdosis Heineken in m’n handen gedrukt kreeg. Hik….. Dus het ergste komt nog. Het is namelijk gebruikelijk dat er onderweg nog één keer wordt gestopt op een openbare parkeerplaats, dat alle passagiers een genderneutrale rij vormen, ‘m allemaal tegelijk uit de broek halen en vervolgens zuchtend en kreunend de blaas legen. De mee reizende dames waren die middag echter opeens niet zo genderneutraal.

Uiteindelijk volgt de grande finale. Bij winst is het een eis dat de chauffeur iedere rotonde in de buurt van De Ebbenhorst minstens vier keer neemt. Dus tussen 12:30 en 18:00 14 blikken bier (14 x 30 cl. maakt ruim 4 liter) en dan, vanaf Nijkerk Zuid, een stuk of 6 rotondes 4x nemen. Zomaar een tip: als je ooit instapt, zorg dat je in de buurt van Hoevelaken dat plastic zakje uit het bagagevakje alvast ter hand neemt. En als je soms denkt bij aankomst in Nijkerk er stiekem tussenuit te kunnen knijpen om je rituele zaterdagavond-slaapje op de bank te kunnen gaan doen dan heb je het mis. Een Spartaanse buspassagier gaat, ook na 14 x 30 cl. (overigens excl. het bier op de accommodatie van die middag) gewóón mee naar boven en drinkt gewóón nog even een uurtje mee. Niet zo kinderachtig doen.

De week er na ging ik met de auto. Dan maar geen inspiratie.
Nico Fiegen