Het toeval wil dat ik ‘m als klein jongetje al over de vloer had. Hij zat in dezelfde klas als mijn dochter en na schooltijd kwam hij wel eens met haar mee. Toen zoonlief rond die tijd lid werd van Sparta Nijkerk zag ik ‘m ook af en toe voetballen. Rick, exponent van de voetbalacademie uit de Bagijnenstraat, bij Spartanen beter bekend als De Knopenfabriek. De Knoopjes waren stuk voor stuk uit het juiste voetbal-hout gesneden, de een nog fanatieker dan de ander. Jos, Rick, Maik, Rob en Tom waren ‘s zaterdags steevast op De Ebbenhorst te vinden. Dat moet de reden zijn geweest dat ook vader Arie daar zo’n beetje is gaan wonen en moeder Jettie er even vaak vertoefde.
6_Rick Knoop
Volgens mij planden de ouders het zo dat de meeste wedstrijden die hun kroost moest spelen door één van beide werd bezocht. Uiteindelijk kwam zelfs voor de fanatieke kindertjes Knoop een moment dat zij gingen nadenken over hun toekomst. De één liet zijn studie prevaleren, de ander maakte weer een andere keuze. Maar Rick niet. Rick haalde het eerste elftal van onze club. En wat was het ‘m gegund. Weer eens een échte Nijkerker in het eerste. Vrolijke maar verbeten gelaatstrekken, een wat zware loop en een tomeloze inzet. Ik denk dat je hem het best zo kunt typeren. Af en toe had hij het op zijn heupen en werd hij terecht Man of the Match, dan weer speelde hij een wat anonieme maar niet minder belangrijke rol.
Een jaar of 2 geleden ging het echter een keer goed mis. Niet eens in een zwaar competitie- duel maar tijdens ons jaarlijkse fun-toernooi OJK. Rickie scheurde zijn kruisband en aan de hand van die diagnose wist hij dat er een lange tijd van herstellen en revalideren aan zat te komen. En dat klopte. Er ging een heel seizoen verloren maar Rick kondigde aan dat hij echt wel weer terug zou komen. En dat gebeurde ook. In zijn eerste officiële speelminuten leek het allemaal nog een beetje angstig en terughoudend maar al snel groeide Rick weer uit tot de Rick die we kenden. Zelfs de overtollige kilootjes werkte Knopie er weer af en daarmee was hij weer helemaal terug. Wat mij betreft klaar voor het echte werk.
Min of meer vanuit het niets kondigde Rick een tijdje geleden aan dat hij zou gaan stoppen. Zijn privéleven en maatschappelijke carrière waren nog maar lastig te combineren met het drukke voetballeven wat een selectielid nu eenmaal leidt. Ik betrapte mezelf erop dat ik ‘m dat bijna kwalijk nam. Had ik me toch zó verheugd op de Rick-Knoop-in-ouwerwets-goede-doen, stopt ‘ie er mee! Nuchter nadenkend moest ik echter beseffen dat, hoe semi- professioneel het amateurvoetbal ook geworden is, er altijd een moment kan komen dat er belangrijkere dingen zijn. Volgend seizoen moesten we het dus doen zónder Rick. Stiekem dacht ik na over een mooi afscheid voor deze weliswaar nog jonge maar tegelijkertijd ervaren Spartaan. Misschien wel als dank aan de familie in het algemeen maar aan Rick in het bijzonder moesten wij hem een passend afscheid geven.
En toen kwam die doorsnee bekerwedstrijd tegen DETO. Er waren nog maar 7 minuten gespeeld en Rick raakte geblesseerd. Gezien zijn geschiedenis zag ik veel geschrokken gezichten om me heen. Toen hij tussen de verzorger en één van zijn teamgenoten van het veld werd gedragen zag ik zijn gezicht. Dat sprak boekdelen. Volgens mij wist Rick dat hij op dat moment het hoofdveld van Sparta Nijkerk voor het laatst als selectie- speler verliet. Inderdaad, het was weer een kruisband, als ik het goed heb in zijn andere knie.
Daarmee kwam er een enigszins roemloos einde aan de voetbalcarrière van Rick Knoop. Dat besef was er nog niet eens zo nadrukkelijk totdat ik vanochtend een bijna paginagroot artikel in het AD las. Daar sijpelde de tranen van een echte Spartaan een beetje doorheen. Hij het seizoen graag afgemaakt met wie-weet-wel-een-prijsje, hij had een mooi afscheid in gedachten. En, en daarmee raakte hij me, hij zou er, hoe moeilijk hij dat ook vond, de rest van het seizoen echt wel bij zijn op wedstrijddagen. En op trainingsavonden, voor een biertje. Dát tekent de echte Spartaan maar vooral de échte teamplayer. Rick, het had wat mij betreft een leuker afscheid moeten worden maar ik vind dat we daar nog steeds voor kunnen en moeten zorgen.
Heel misschien had ik wel de hoop dat je in de komende weken nog eens na zou gaan denken over je besluit maar dat hoeft (voorlopig…) niet meer, daarvoor heeft die f*cking kruisband gezorgd. Dan mag je wel geen jarenlange carrière hebben gehad in Sparta Nijkerk 1, op de een of andere manier voelt dat wel zo. Dank daarvoor.
Ik hoop dat we samen met jou vanaf de tribune nog een mooi competitieslot tegemoet gaan en wat mij betreft maak jij dan gewoon deel uit van het team. En voor daarna? Veel geluk en succes in je verdere leven, ik hoop je nog vaak langs de lijn te zien op De Ebbenhorst.
Nico Fiegen
Klik hier voor het artikel in het Algemeen Dagblad
